Overheden en regeringen vertonen vaak ambivalent gedrag. Enerzijds zijn ze bezorgd over de toekomst op aarde nadat ze nogal laat een klein beetje wakker zijn geschut door Al Gore met zijn boodschap over de ongemakkelijke waarheid. Anderzijds geeft men vergunningen af aan bedrijven die milieuvervuilende producten maken. Ook mogen bedrijven op radio, tv en tijdschriften en kranten reclame maken voor hun vervuilende of ziekmakende producten. Enerzijds weten overheden dat bomen en struiken hard nodig zijn voor het afvangen van CO2 en het geven van O2, maar al deze overheden kappen gezonde bomen en struiken alsof ze er een hekel aan hebben.
Deze tegenstrijdigheden zijn een alarmerende kwestie. Het is net alsof overheden zwak zijn en instemmen met de lobby van andere partijen. Dit terwijl ze juist een ruggengraat moeten tonen. Ze lijken slechts bezig te zijn met hun eigen welvaart (egocentrisch gedrag), de korte termijn van hun bedrijf (geld en de aandeelhouders tevredenstellen) en lijken geheel en al hun nakomelingen en de toekomst van de aarde met al zijn inwoners te zijn vergeten.
Met de uiterlijke macht die hen is gegeven kunnen ze juist een ruggengraat tonen en innoverende bedrijven helpen om ook een plekje op de markt te krijgen. Vaak maken deze innovatieve bedrijven gezonde hedendaagse producten. Ze hebben echter zelden het vermogen en het netwerk om te lobbyen. Ze willen op eigen benen staan los van het vaak ziekmakende “old boys network”.
Maar goed ook want over het algemeen is het lobbycircuit niets anders dan hielenlikkerij, elkaar de bal toespelen, vooraf geïnformeerd zijn over inschrijvingen, zorgen dat je eigen netwerk aan het werk blijft of ze nu goed produceren of slecht. Hierdoor komen er steeds meer Peter Principals die door gebrek aan innerlijk weten en cognitieve kennis mentale en fysieke schade berokkenen aan mens dier en de aarde, maar ze staan wel hoog op de hiërarchische ladder, alsof dat belangrijk is.
Tijd om ook op dit punt overheden aan de tand te voelen. Het zal echter van burgers af moeten komen, want de meeste journalisten zijn inmiddels slaafse volgelingen van de regering geworden. Deels omdat de overheid veel geld besteedt aan eenzijdige voorlichting (300 i.p.v. 3600) om ons slecht geïnformeerd te houden. Vuiligheden en zonden van de gewone man worden publiekelijk breed uitgemeten in tegenstelling tot zonden en misdaden van overheden en autoriteiten. Die worden zo snel mogelijk stilgezwegen
