Korte versie en helemaal onderaan de hele versie
Door de ontkenning door de eeuwen heen van het innerlijke kind gaan mensen nu in het einde van een tijdperk van 26.000 jaar zoeken naar een balans. Jong en oud zoeken naar evenwicht van hun innerlijke kind.
Dit uit zich in het feit dat er steeds vaker homoseksuelen komen omdat ze zoeken naar gelijkwaardigheid in de relatie, waarbij ze wel degelijk de man-vrouw aspecten uitwerken. In veel heterogene relaties wordt dat onmogelijk gemaakt doordat nog vaak een van beide overheerst. Een andere uitingsvorm is de pedoseksueel die misbruikt is en andere kinderen wil lief hebben, terwijl de achterliggende reden is dat ze hun eigen innerlijke kind willen leren kennen en uiten. Tenslotte zijn er de kinderen die niet meer in de maatschappelijke onbalans willen opgroeien en er alles voor over hebben om het ouderlijk huis te verlaten. Ze zijn allen op zoek naar hun innerlijke evenwicht, erkenning van hun mens-zijn en op zoek naar de verbinding met het meervoudige licht; verlichting.
Het wordt tijd dat de maatschappij eens aandacht gaat besteden aan het feit waarom er zoveel misbruik (achterliggende reden) van kinderen wordt gemaakt; waarom er zogenaamde homo’s en pedo’s zijn. Waarom richten sommige mensen, vaak mannen en priesters zich zo op kinderen? Het fenomeen doet zich ook voor bij bepaalde bevolkingsgroepen die zich sterk op kinderen richten en bij hen die nog steeds geloven dat ze kinderen op de wereld moeten zetten, terwijl alles erop wijst dat het innerlijke kind vermenigvuldigd moet worden.
De meeste mensen die zich richten op kinderen hebben namelijk in hun ontwikkeling/opvoeding een slecht voorbeeld gekregen en hebben dat als volwassene niet rechtgezet zoals de theorie van Hellinger of van Erikson ons aanleert. Het is een daad van volwassenheid om slechte ervaringen uit het verleden te balanceren/recht te zetten opdat deze ongebalanceerde ervaringen niet worden doorgegeven aan toekomstige generaties . Al vele eeuwen wordt door de religie ons aangeleerd dat de kinderen tot God kunnen komen. Daarmee werd ooit het “Innerlijke Kind” bedoeld en niet de jonge mens. De religieuzen hebben het vertaald naar het kind omdat ze dat als onschuldig zien en hebben de mensheid daarmee op een dwaalspoor gezet.
Het gaat echter om het innerlijke kind dat vol overgave ervaart in het leven en zich verrijkt met het meervoudig licht (meer kleuren =licht).
Het innerlijke kind is open, geduldig, ontdekkend, nieuwsgierig, sympathiek en staat in verbinding met het gevoel dat in de buik en hart zit. Daarmee is het gemakkelijker in staat te ervaren/voelen wat de relatie is met het overige leven op aarde. Het stelt ons in staat om verbinding te maken tussen de onderbewuste impulsen en de neurofysiologische aspecten. Dit maakt het mogelijk om open te staan voor nieuwe ervaringen, gevoeliger, geduldiger en sympathieker te worden. Het resulteert in het in balans komen van de mens waardoor er uiteindelijk een genuanceerde persoon overblijft die neutraler door het leven gaat.
Het resultaat van deze dwaling is dat we vanaf de eerste snik een kind alle ruimte geven om zijn Super Ego te ontwikkelen. We zijn vergiftigende identificaties aangegaan die hun weerga niet kennen. Een daarvan is het veroordelen en onderdrukken van het recht van het innerlijke kind.
Dat veroordelen en onderdrukken van het recht van het innerlijke kind heeft door de geschiedenis heen weer allerlei andere dwalingen en ongenuanceerde uitingen teweeg gebracht.
Enkele mensen hebben ons daarvoor recentelijk gewaarschuwd zoals de nodige psychologen (Freud, Jung, Erikson, Hellinger, Rogers).
Freud beschrijft het als een afweermechanisme dat veroorzaakt wordt door vergiftigende identificatie met irrationele zaken.
Dan worden de haat gevoelens verborgen achter een masker van liefde. Freud beschrijft uitgebreid de resultaten van het gedrag van het Super Ego en de vergiftigende identificaties zoals Oedipus, narcistic, doel en object verlies identificatie.
We leren onze kinderen niet aan om hun innerlijke kind te koesteren en te ontwikkelen. Zolang we niet algemeen de innerlijke ontwikkeling van het Zelf aanleren dan blijven we in de vicieuze cirkel rondgaan en degenereren. Momenteel ontwikkelen veel mensen zich al niet verder dan het stadium van een kleuter (eerste ik-periode) terwijl ze in een volwassen lichaam zitten.
Het patroon blijft zich herhalen en wordt een steeds groter gezwel. Het is een sluipende valkuil.
Mensen die willen losbreken en op zoek zijn naar kansen om hun innerlijke Zelf te ontwikkelen worden vervolgd en onderdrukt door hen die aan de top staan, omdat het deze veelal ontbreekt aan inzicht en zij blijven hangen in de donkere beweegredenen veroorzaakt door een foute identificatie.
We kunnen deze tumor alleen genezen door terug te keren naar de oorzaak en te beginnen met de ontwikkeling van het innerlijke kind. Veel van de Gordiaanse Knoop die de maatschappij laat lijden onder allerlei vormen van discriminatie en onderdrukking kunnen dan worden opgelost.
Pauline Laumans kan u o.a. meer inzicht geven in het bovengenoemde thema.
Hele versie
Door de ontkenning door de eeuwen heen van het innerlijke kind gaan mensen nu in het einde van een tijdperk van 26.000 jaar zoeken naar een balans. Jong en oud zoeken naar evenwicht van hun innerlijke kind.
Dit uit zich in het feit dat er steeds vaker homoseksuelen komen omdat ze zoeken naar gelijkwaardigheid in de relatie, waarbij ze wel degelijk de man-vrouw aspecten uitwerken. In veel heterogene relaties wordt dat onmogelijk gemaakt doordat nog vaak een van beide overheerst. Een andere uitingsvorm is de pedoseksueel die misbruikt is en andere kinderen wil lief hebben, terwijl de achterliggende reden is dat ze hun eigen innerlijke kind willen leren kennen en uiten. Tenslotte zijn er de kinderen die niet meer in de maatschappelijke onbalans willen opgroeien en er alles voor over hebben om het ouderlijk huis te verlaten. Ze zijn allen op zoek naar hun innerlijke evenwicht, erkenning van hun mens-zijn en op zoek naar de verbinding met het meervoudige licht; verlichting.
Het wordt tijd dat de maatschappij eens aandacht gaat besteden aan het feit (achterliggende reden) waarom er zoveel misbruik van kinderen wordt gemaakt; waarom er zogenaamde homo’s en pedo’s zijn. Waarom richten sommige mensen, vaak mannen en priesters zich zo op kinderen? Het fenomeen doet zich ook voor bij bepaalde bevolkingsgroepen die zich sterk op kinderen richten en bij hen die nog steeds geloven dat ze kinderen op de wereld moeten zetten, terwijl alles erop wijst dat het innerlijke kind vermenigvuldigd moet worden.
De meeste mensen die zich richten op kinderen hebben namelijk in hun ontwikkeling/opvoeding een slecht voorbeeld gekregen en hebben dat als volwassene niet rechtgezet zoals de theorie van Hellinger of van Erikson ons aanleert. Het is een daad van volwassenheid om slechte ervaringen uit het verleden te balanceren/recht te zetten opdat deze ongebalanceerde ervaringen niet worden doorgegeven aan toekomstige generaties. Al vele eeuwen wordt door de religie ons aangeleerd dat de kinderen tot God kunnen komen. Daarmee werd ooit het “Innerlijke Kind” bedoeld en niet de jonge mens. De religieuzen hebben het vertaald naar het kind omdat ze dat als onschuldig zien en hebben de mensheid daarmee op een dwaalspoor gezet.
Het gaat echter om het innerlijke kind dat vol overgave ervaart in het leven en zich verrijkt met het meervoudig licht.
Het innerlijke kind is open, geduldig, ontdekt, nieuwsgierig, sympathiek en staat in verbinding met het gevoel dat in de buik en hart zit. Daarmee is het gemakkelijker in staat te ervaren/voelen wat de relatie is met het overige leven op aarde. Het stelt ons in staat om verbinding te maken tussen de onderbewuste impulsen en de neurofysiologische aspecten. Dit maakt het mogelijk om open te staan voor nieuwe ervaringen, gevoeliger, geduldiger en sympathieker te worden. Het resulteert in het in balans komen van de mens waardoor er uiteindelijk een genuanceerde persoon overblijft die neutraler door het leven gaat.
Het resultaat van deze dwaling is dat we vanaf de eerste snik een kind alle ruimte geven om zijn Super Ego te ontwikkelen. We zijn vergiftigende identificaties aangegaan die hun weerga niet kennen. Een daarvan is het veroordelen en onderdrukken van het recht van het innerlijke kind.
Dat veroordelen en onderdrukken van het recht van het innerlijke kind heeft door de geschiedenis heen weer allerlei andere dwalingen en ongenuanceerde uitingen teweeg gebracht.
Enkele mensen hebben ons daarvoor recentelijk gewaarschuwd zoals de nodige psychologen (Freud, Jung, Erikson, Hellinger, Rogers).
Freud beschrijft het als een afweermechanisme dat veroorzaakt wordt door vergiftigende identificatie met irrationele zaken.
Dan worden de haat gevoelens verborgen achter een masker van liefde. Dat mechanisme wordt reactievorming genoemd. Het uit zich in kenmerken als overdrijving, extravagant gedrag, teveel beloven, opvallend en gekunsteld gedrag. Zo kan angst voor de samenleving de vorm aannemen van strikte gehoorzaamheid aan de maatschappelijke conventies. Deze onderwerping is een reactievorming en achter het masker van conformisme zit opstandigheid en antagonisme. Zo zijn er ook mannen die hun vrouwelijke innerlijke kant maskeren, omdat ze het zien als teken van zwakte of verwijfdheid. Ze gaan liever schuil achter een masker van een overdreven stoer en mannelijk uiterlijk en worden daarmee een macho. Een macho is het uiterlijke vertoon van kracht bij gebrek aan innerlijke kracht. Hun eigen mens zijn, hun eigen balans (tussen het innerlijke mannelijke en vrouwelijke aspect) hebben ze nog niet weten te ontdekken. Het resultaat is echter dat ze meer op een karikatuur van een man lijken, dan op een man. Of een moeder die niet durft te bekennen dat ze een afkeer heeft van haar kinderen. Onder de maatschappelijke druk heeft ze echter wel kinderen gekregen. Ze maskeert haar ongenoegen door een overdreven zorg aan de dag te stellen. Door zo overdreven zich te bemoeien met de kinderen, wordt haar overdadige bemoedering een vorm van straf voor de kinderen. De reactie op dit overdreven gedrag van mannen en vrouwen die zulke maskerades neerzetten heet reactievorming. Reactievorming is een irrationele afweer van angst. Het uit zich vaak in het feit dat de andere sekse gehaat wordt diep van binnen en onderdrukt wordt.
Het is onze eigen maatschappij die uiteindelijk mede deze mannenhaters en vrouwenhaters creëert.
Zowel de man als de vrouw man komt pas tot hun recht als ze contact kunnen leggen met de oorsprong het scheppende ook wel de oervrouw of “wo-man” (runen) genoemd. In het scheppende liggen mannelijke en vrouwelijke aspecten die in elk mens vertegenwoordigd zijn. Door die aspecten te erkennen en te gebruiken wanneer nodig, komen we in balans en kunnen we als mens evenwichtig door het leven gaan. Hoe evenwichtiger we worden des te makkelijker kunnen we het donkerte of schaduwzijde zien. Doordat we dat zien, willen we ons verenigen met het licht (meer kleur betekent licht). Dan gaan we leren en verrijken we ons innerlijk met weten in plaats van met geloven. Dan geloven we niet langer in de foute identificaties die ons worden opgelegd worden alsof het mooie sprookjes zijn.
Een relatie met een mannenhater kenmerkt zich doordat deze vrouw weinig respect heeft voor of geen kennis heeft van haar eigen mannelijke aspecten. In haar jeugd heeft ze een slecht voorbeeld gekregen over de man/vrouw relatie. Haar ouders en grootouders hebben als volwassene hun recht niet gebruikt om zich te helen en in balans te komen. Daardoor geven ze het door aan hun nakomelingen. Daarmee treedt ook deze vrouw in het voetspoor van haar ouders en voorouders en wordt als vrouw vernederd en gaat ze mannen haten. Ze ondervindt daardoor veel vernedering, minachting of wordt als onbekwaam behandeld. In de ergste gevallen wordt ze geestelijk of seksueel misbruikt waardoor zich ernstige ziektebeelden ontwikkelen. Door het voorbeeld (identificatie) gaat ze mannen gebruiken en misbruiken. Zulke vrouwen winden anderen om hun vinger om hen vervolgens te kleineren of afhankelijk te maken.
Ze richten zich daarbij niet alleen op mannen maar ook op vrouwen die mannelijke aspecten uiten.
Een relatie met een vrouwenhater kenmerkt zich door het feit dat hij zich al snel miskend en gekwetst voelt en graag veel aanzien geniet. Deze mannen hebben weinig respect voor of geen kennis van hun eigen vrouwelijke aspecten. Hij is net als zijn zus verlaten (geestelijk) en gekwetst in zijn jeugd of mogelijk ook misbruikt en mishandeld. Hem werd niet aangeleerd om te onderhandelen, compromissen aan te gaan of volledig op eigen benen te staan. Hij heeft voortdurend kritiek en wil dat alles gedaan wordt, zoals hij het hebben wil en laat dat bij voorkeur door de andere sekse doen. De vrouw moet al zijn innerlijke pijn oplossen en zijn onvermogen maskeren door haar activiteiten. Hij verwacht zoveel dat ze feitelijk altijd tekort schiet. Diep van binnen heeft hij angst voor haar en haar vermogens. Ook is hij bang dat ze hem verlaat zoals zijn moeder ooit deed (Oedipus complex) en dus stelt hij allerlei voorwaarden. Net zoals hij boos is over zijn vader en moeder over dat ze hem verlaten hebben, maar daardoor nog steeds heel afhankelijk van hen is (wacht nog steeds op hun goedkeuring en liefde). Als vrouw ga je een relatie aan met zo een man om afhankelijk te zijn. In veel andere situaties compenseert de vrouw dit door heel onafhankelijk gedrag. Wanneer de last van deze wanhopige afhankelijke vrouw hem dan uiteindelijk te veel wordt, laat hij haar los (mentaal en soms wanneer het mogelijk is ook fysiek doordat ze scheiden). Wat voor deze vrouwen vaak als oneerlijk en wreed overkomt en een diepe wond achterlaat.
We leren onze kinderen niet aan om hun innerlijke kind te koesteren en te ontwikkelen. We leren niet onze eigen uniciteit en authenticiteit te ontwikkelen zoals alle heilige boeken aangeven dat er moet gebeuren. Tenminste als we van het enkelvoudige licht naar het meervoudige licht (kleurrijk) willen komen. Door het de mensen te onthouden, zowel volwassenen en kinderen, worden we dom en onzeker gehouden en handelen we als kleuters.
Als er nog veel onzekerheden in je zitten en je erg afhankelijk bent, dan heb je een relatie met een vrouwen- of mannenhater nodig om dit te compenseren. Het maskeert je eigen onevenwichtigheid. Beiden hebben ze nog niet geleerd te kijken naar dit patroon en de achtergronden; ze hebben het nog niet los kunnen laten. Daardoor blijft het patroon zich herhalen en wordt het steeds groter.
Het is een sluipende valkuil. Mensen die vastzitten in het concept van vrouwenhaters en mannenhaters (stereotypen) of zij die vastzitten in vergiftigende identificaties wijzen naar groepen die daarvan willen losbreken. Die groepen die willen losbreken beseffen niet altijd de onderliggende reden (balans, gelijkwaardigheid het recht om het eigen levenspad te ervaren).
Door naar die groepen te wijzen wordt de veroorzaker buiten beschouwing gelaten en kan buiten het zicht blijven van het licht en voortgaan in de donkere beweegredenen. Beweegredenen veroorzaakt door een foute identificatie.
We kunnen deze tumor alleen genezen door terug te keren naar de oorzaak en te beginnen met de ontwikkeling van het innerlijke kind. Veel van de Gordiaanse Knoop die de maatschappij laat lijden, kan dan worden opgelost.
Pauline Laumans kan u o.a. meer inzicht geven in het bovengenoemde thema.
