Het volgen van velerlei vacatures door mensen die een baan zoeken of het volgen van deze groep mensen, levert een kijkje in de keuken van de huidige arbeidsmarkt. Voeg daar aan toe de berichten in de kranten en op internet en je komt tot de conclusie dat de managers en personeelszaken het niet meer weten.
Het is zelfs beschreven in het stripverhaal van “Suske en Wiske” in de “Klankentapper” door Willy Vandersteen. In die strip staat er een conversatie tussen meneer Jansen en meneer Gewoon die ongeveer als volgt gaat. “Meneer Jansen kunt u mijn zoon een baan bezorgen bij u? Wel ja er is een vacature…geen kennis vereist…salaris 12.000 per maand. Oh, maar dat is teveel meneer Jansen. Wel dan…eh…er is nog een andere vacature…echt een functie voor een vriend… er worden geen eisen gesteld…hij kan gewoon beginnen..salaris 10.000 per maand. Meneer Jansen maar dat is nog steeds teveel. Ik wil dat mijn zoon van onderaf aan begint. Oh nou dan moet hij als jongste nieuwkomer beginnen voor een salaris van 1.500 per maand, maar dan moet hij wel over de juiste competenties, ervaring en bewijsstukken beschikken en door het examen komen.”
Om een simpele baan te vervullen moet iemand precies die opleiding hebben en die ervaring, maar waar de beginnende persoon op de arbeidsmarkt die ervaring moet of mag opdoen wordt onmogelijk gemaakt. Iemand met overeenkomstige ervaring en diploma’s wordt genegeerd!
Iemand die wel de diploma’s en de ervaring heeft heet overgekwalificeerd, te oud, te jong, ontbreken van een x factor, de verkeerde sexe of verkeerde sociale achtergrond (positieve discriminatie?) te zwaar niet passend in het team etc.
Zo moet iemand voor een secretaresse baan ook volleerd zijn in Marketing en IT, maar krijgt betaald voor een simpele secretaresse baan.
Je kunt ook te jong zijn bleek onlangs doordat iemand solliciteerde bij 65+ of te oud als je meer dan 10 jaar werkervaring hebt.
Als je enkele uurtjes een baan krijgt wordt er wel verlangd dat je een auto hebt. Hoe je die auto moet bekostigen wordt niet gevraagd.
Iemand die enkele uren per dag (andere werk ernaast niet mogelijk) gehandicapten wil rijden met een busje moet een groot rijbewijs en taxivergunning hebben en sociale vaardigheden bezitten alsof het een volleerd sociaal werker. Een postbesteller mag nog maar enkele uren werken tegen gemiddeld het minimumloon maar moet wel in het bezit zijn van een auto wil hij de baan krijgen.
Steeds vaker worden er absurde diploma’s vereist die niet bijdragen aan betere kwaliteit of het vinden van een geschikt persoon. Een vacature invullen vanuit gezond verstand, gemotiveerdheid en een vergelijkbare kennis en ervaring of meer ervaring is niet mogelijk. Oudere diploma’s en ervaring wordt genegeerd omdat er in de tussentijd één facet veranderd is en dus moet er weer van onderaf aan worden begonnen. Voor een EVC komen velen niet in aanmerking wegens de hoge drempel. Waar is de common sense? Nu worden veel hoog opgeleiden niet aan bod!
Het is de angst die regeert bij werkgevers, die vaak niets meer is dan een projectie van henzelf. Ze rennen als kippen achter de waan van de dag aan.
Bijna elke opleiding of cursus die de huidige generatie volgt – zo blijkt uit de media van de afgelopen decennia – levert een diploma waarbij de kennis ontbreekt. Ze hebben vaak slechts een verengde focus gebaseerd op boekenwijsheid. Deze personen hebben evenwel een functie waarbij ze dit eigen gebrek projecteren op de ander, die wel die kennis in huis heeft en soms nog op een breed scala aan terreinen kennis in huis heeft. Omdat zij kennis, mensenkennis, levenservaring ontberen gaan ze er vanuit dat die ander niet kan wat hij zegt.
Vaak wordt er een functionaris gezocht die 100% past binnen de strakke kaders die gesteld worden; kaders die geheel overeenkomen met wie ze zelf zijn. Hierdoor wordt een pathologische sfeer gecreëerd, terwijl diversiteit op de werkvloer gezonder is. Zo ontstaat er vaak een zieke werksfeer, waarbij werknemers ziek worden, werkgever gaan ondermijnen met rattengedrag of weer snel op zoek gaan naar een andere baan.
Een manager wordt vaak benoemd puur op het feit of deze persoon een HBO of universitair diploma heeft. Of hij leiderschapskwaliteiten heeft, kennis heeft van een zaak te runnen, met menselijke problemen kan omgaan wordt niet gevraagd. Er wordt niet gekeken of deze persoon die competenties kan ontwikkelen en er wordt ook niet verlangd dat deze persoon binnen een jaar een managersopleiding of opleidingen met succes moet afronden. Vaak komt er een persoon als baas die alleen kan commanderen en onderdrukken vooral bij afwezigheid van de grote baas.
In kleinere bedrijven wordt iemand soms manager omdat die persoon precies uitvoert wat de baas zegt. Dat de medewerkers onder dergelijke onnatuurlijke leiders lijden wordt terzijde geschoven.
Wil je een belangrijke positie als topfunctionaris of als minister dan heb je slechts een vriendenkring nodig of hoef je maar lid te zijn van een bepaalde studentenclub, sociëteit of politieke partij. Dit lijkt sterk op nepotisme omdat elke ander wordt buitengesloten, niet opgemerkt of gediscrimineerd.
Het verhaal van Suske en Wiske zoals hierboven omschreven neemt steeds ergere vormen aan.
Voortdurend is er een wisselende trend hoe er gesolliciteerd moet worden of wat er voor een baan nodig is aan kennis. Zo kon je eerst met diploma x baan y krijgen. Nu moet je ook nog v en z hebben, terwijl het niets toevoegt. Soms heeft een persoon deze competenties al lang waargemaakt. In andere gevallen is een kleine leermodule niet mogelijk om deze competenties te verkrijgen, maar wordt een volledig nieuw programma vereist. Voor dit programma is de werk willige werknemer dan weer te oud of…
Wanneer rechtstreeks solliciteren niet lukt dan moet de persoon naar een uitzendbureau of het officiële overheidsorgaan. De meeste mensen die daar werken kennen de oude opleidingen en diploma’s niet, hebben zelf geen werkervaring, hebben geen mensenkennis, hebben geen historisch besef en hebben nog niet aan zelfrealisatie hebben gedaan. Zij weten niet wie ze zelf zijn in verhouding tot anderen, maar beoordelen en projecteren volgens hun eigen begrensde vaardigheden en gebrek aan kennis van het leven. Het is de blinde die de ziende moet leiden maar deze laat lijden.
Het lijkt daarmee een wereld op zijn kop.
Er was een tijd dat een baan voor je hele leven werd beschouwd als goed was, maar al decennia moet je flexibel zijn, maar als je een paar keer hebt gewisseld is het nu ook weer niet goed. Eens was het goed om een carrière switch te maken, nu krijgt deze persoon daarvoor de rekening gepresenteerd. Het is heel onbetrouwbaar geworden hoe je een gewenst persoon voor de arbeidsmarkt blijft vooral als je jezelf hebt leren kennen wat zo gepromoot is en wordt (bijbel).
Nu wordt een CV vaak via een computer of via een gewone functionaris bekeken op geschiktheid. Het menselijke vermogen om tussen de regels door te lezen of de rode draad te pakken is er niet meer bij. Veel aspirant werknemers worden daardoor bij voorbaat al terzijde geschoven op niet essentiële gronden.
Het is meer regel dan uitzondering tegenwoordig dat de vacature tekst vaag is of overdreven gepreciseerd omdat ze geen idee hebben waar ze naar op zoek zijn of bang zijn iets te missen. Vaak gooit de sollicitatiecommissie ter plekke het roer om, stelt andere criteria of wil toch liever iemand met en andere achtergrond, kennis en vaardigheden dan in de vacaturetekst staat.
Te vaak gebeurt het dat werkgevers sollicitanten laten komen en gebruiken hen omdat ze de werkgever moeten leiden naar wat ze zoeken, want werkgevers hebben geen idee. Werkgevers nemen vaak iemand aan waarvan ze naderhand dan maar weer afscheid nemen omdat ze nog steeds niet weten wat ze zoeken en willen.
Soms verkrijgen ze zelfs via deze weg op een oneigenlijke manier kennis waarop ze weer verder gaan.
Het demotiveert de werknemers om zo te pas en te onpas kosten te maken, vrij te nemen, gebruikt te worden en misleid te worden.
Werknemers krijgen door wisselende functies steeds meer competenties, kennis en vaardigheden, maar daarmee wordt het steeds moeilijker om een baan te vinden omdat werkgevers angst hebben voor die vele kennis.
Eerder Verworven competenties worden vaak genegeerd omdat er geen diploma is. Of werkgevers vereisen dat werknemers dan maar een EVC-verklaring betalen zonder zekerheid over een uitkomst of dat een uitkomst garant staat voor een baan. Welke werknemer steekt zijn nek hiervoor uit en wil nogmaals gebruikt worden?
Overheden vereisen dat mensen blijven doorwerken, maar degene die hen aan een baan moet helpen doen dat niet vanwege het bovenstaande gebrek. Veel mensen met kennis en vaardigheden komen vroegtijdig thuis te zitten en komen na een jaar in de bijstand, terwijl de banen gaan naar medewerkers met boekenwijsheid maar geen kennis en die nog van alles moeten leren. De jonge nieuwe medewerker wordt geleidt door iemand die het ook nog moet leren, terwijl degene die alles weet en kan gedwongen thuis moet toekijken hoe de maatschappij aan kennis en inzicht inboet. Jaar na jaar komt het in de media aan bod dat de kennis en vaardigheden verdwijnen maar de maatschappij is blind en doof en reageert niet. Ze voeren nog meer bekwame en wijze mensen naar de bank thuis. Ze stellen dat de oudere (boven de 35) werknemer inflexibel is, maar dit is weer hun eigen projectie.
Door de overheid gedwongen te werken worden ze onderworpen aan psychologische modellen. Veel van deze modellen werken niet voor medewerkers die aan zelf realisatie hebben gedaan en boven het niveau van de beginnende werknemers zijn uitgegroeid. Zij kunnen inmiddels bijna elke hoed opzetten en bijna elke competentie aanvoeren, maar in een dergelijke test komt dit niet naar voren.
Methodes die enigszins toereikend zijn worden niet gebruikt omdat werkgevers niet houden van een diversiteit van bekwaamheden, sexe of leeftijd. Dit alles wederom vanuit hun eigen projectie, die gebaseerd is op eigen gebrek aan (zelf) kennis en vaardigheden.
Daardoor komen nog meer mensen knel te zitten omdat ze door het systeem worden onderdrukt. Het is een vicieuze cirkel die doorbroken moet worden.
De vraag rijst of al deze managers en personeelsfunctionarissen wel bekwaam zijn?
Verkeren ze in angst dat ze mogelijk de verkeerde persoon aannemen? Zijn ze bang iemand aan te nemen die licht schijnt op hun tekortkomingen? Zijn ze bang omdat ze hun eigen angsten, hun eigen persoon niet willen zien? Hun onderbuik gevoelens vertellen iets over henzelf en hebben niets met het weten (intuïtie) te maken.
Ze dragen door deze projecties en vooroordelen bij aan verziekte werksferen, demotivatie waardoor de negatieve spiraal steeds verder naar beneden gaat en er steeds meer rattengedrag komt.
Nemen deze werkgevers zichzelf wel serieus, hebben zij zelf wel zoveel vaardigheden en competenties ontwikkeld en aan kennisvergaring of zelf realisatie gedaan? Of projecteren ze hun eigen onvermogen en angsten op de aspirant werknemer?
Het blijkt dat steeds vaker vanuit projectie en gebrek aan mensenkennis besluiten worden genomen. Dit gebeurt op basis van egocentrisme, onvermogendheid en op de lust om anderen de baas te kunnen zijn.
Naast het feit dat er veel kennis en kapitaal daardoor verloren gaat, gaat ook de gehele maatschappij daarmee geleidelijk aan te gronde. Een maatschappij die in decennia of eeuwen is opgebouwd wordt daarmee in enkele jaren afgebroken.
Daarmee wordt een maatschappij afgebroken in plaats van opgebouwd!
