Zoals iedereen, ziet ook deze politicus er op het eerste gezicht uit als een aardige persoon. Tja, wat wil je een man die zich verhult achter vele maskers en sluiers. Zijn echte innerlijke zelf is niet te zien. Of, zou je die te zien krijgen als je meegaat als hij weer laat blijken waar hij woont of wanneer hij je meevraagt naar zijn buitenhuis of exclusieve jacht?
Dit beeld lijkt op het prototype van een hedendaagse politicus. Het is het beeld van een mens die zich voordoet als mens van vlees en bloed, maar die gewapend met een hard schild van maskers en sluiers (doeken) zich door het leven begeeft naar hoge stoelen in de piramidale hiërarchie. Hierbij ondersteunen ze elkaar door elkaar in het zadel te helpen en vooral te houden. Ze willen op een troon zitten en door anderen bediend en gezien worden.
Het gaat in de politiek om hoeveel mensen je de hand boven het hoofd houdt, elkaar de bal toespeelt, in het zadel helpt, lippendienst bewijst, moeilijke klussen over de schutting weet te gooien naar de burger of hoe je het personeel jouw moeilijke klussen laat opknappen zonder ze daarvoor te betalen. Ook weten ze anderen buiten te sluiten op voor hen vervelende momenten wanneer iemand een sluier of masker optilt. Ook daarin houden ze elkaar de hand boven het hoofd.
Veel van deze mensen voldoen bij lange na niet aan de criteria die in management boeken gesteld worden aan de manager of een leider. Ze voldoen wel aan de criteria die ook genoemd worden in het komische stripverhaal van Suske en Wiske met de titel “De Klankentapper” door Willy Vandersteen. Dit verhaal beschrijft hoe een medewerker zwaar getoetst wordt op kennis, vaardigheden en persoonlijkheid, terwijl voor mensen hoog in de hiërarchie alleen van belang is, hoeveel en wie je kent!
De burger verwacht van een manager, leider, bestuurder of politicus een mens die naast cognitieve kennis, veel vaardigheden bezit, een meerjaren visie heeft, waarmee hij mensen en het leven dient. De burger ervaart over het algemeen het tegendeel, zoals in vorige alinea’s beschreven is.
Inmiddels lusten de burgers er geen brood meer van. De burger gaat hoe langer hoe vaker met de voeten stemmen. De walging over dit egocentrische gedrag, waarmee politici op posten blijven zitten of elkaar bij falen aan een andere post helpen, is groot.
Al decennia schrijven kranten over de onkunde bij managers. Dit geldt ook voor vele politici. Te vaak laten ze een spoor van afbraak zien doordat ze hun plasje willen plegen (territorium gedrag), projecten creëren die hen op een troon hadden moeten zetten of omdat ze spelen met de portemonnee van de burger waarvan ze teveel van de inhoud verkwanselen.
Elk gewoon mens had allang moeten bloeden voor dit gedrag, deze onkunde. Politici en bestuurders houden echter elkaar de hand boven het hoofd. Hierdoor blijven ze als individu dit spel spelen totdat ze met pensioen of dood gaan. Even is er de zucht van verlichting bij de bevolking. Helaas is die van korte duur. Veel politieke partijen steken immers de hand niet in eigen boezem en leren niet van de lessen die de burger hen geven. Ze blijven dit blunderende onderdrukkende gedrag herhalen, omdat ze geen inzicht hebben in de vicieuze cirkels waarin ze gevangen zitten. Ze kunnen dat niet doordat ze alleen met hun buitenkant leven terwijl hun binnenkant onontdekt terrein blijft. Hierdoor kunnen ze ook niet op gelijke voet met de burger praten. De burger die vaak een echter mens is omdat hij minder of geen sluiers en maskers heeft.
Het leek en lijkt zo aardig die buitenkant. De binnenkant daarvan hebben ze zelf geen kaas van gegeten, maar ze menen wel dat ze zichzelf kennen. Ze zijn meesters in het voorspiegelen van hun maskers en sluiers. Het is een schande voor de politieke partij. Echter de politieke partij kent de burger niet meer en handelt daarom niet meer namens de kiezers. Het leven en de democratie ligt op zijn gat door dit soort regenten en egocentrische onkunde.
Het is goed als het doek valt.
