Elk huis heeft zijn kruis te dragen. Het gevolg is dat een gezin dat het ogenschijnlijk goed lijkt te doen ook de nodige zorgen, lasten of onzuiverheden draagt. Dat is ook het geval in het hieronder beschreven gezin dat naar de buitenwereld de schone schijn bleef opvoeren tot ver na de dood van de beide ouders.
Het huwelijk van deze ouders is een gearrangeerd huwelijk waar vijf kinderen uit geboren worden. Het is een gezin dat het liefste koste wat kost de schone schijn naar buiten toe wilde ophouden. Een schone schijn die door menigeen werd gezien en daarom belachelijk werd gemaakt. Dit had een negatieve relatie met die buitenwereld tot gevolg. Iemand die licht laat schijnen op de schone schijn krijgt dan ook de schuld (de boodschapper wordt beschuldigd i.p.v. de veroorzaker). Het masker valt immers en de ogenschijnlijke energie van de individuen neemt af omdat die energie nooit van hen was. Feitelijk doen ze dat wat ze zelf zeggen dat niet mag, net zoals religieuzen dat doen, omdat dit hen zo al eeuwenlang onder druk aangeleerd wordt. De schone schijn behoort toe aan mensen die ziende blind of horende doof zijn voor de feiten. Het zijn doods levende mensen met een lichaam.
Zoals dat in een gelovig gezin gebruikelijk is, kwam het ene kind na het andere. Wat je met die kinderen moest doen, of hoe je ze moest begeleiden naar volwassenheid, was niet aan de orde. Het enige dat van belang was, was de zware druk van de kerk, die deze tol van gehoorzaamheid aan de eisen van het instituut vereiste. Na drie kinderen waren de ouders, zo ze al in liefde verbonden waren, uit elkaar gegroeid. Meerdere weekdagen was in dit gezin een hulp in de huishouding aanwezig en de moeder des huizes kon daardoor gaan tennissen, bridgen en haar hobby eten koken uitoefenen. Het eten was echter eenzijdig en niet altijd gezond. Samen met de psychische druk maakte dit haar kinderen en echtgenoot ziek of verzwakte hen.
Toch werd er een vierde kind geboren. Het kind was echter niet een kind van beide ouders. De moeder had gehoor gegeven aan de dwang van een andere man en tengevolge van die actie een kind op de wereld gezet. Het kind had ook een kleine afwijking omdat het loenste. De vader in dit gezin moest voor de buitenwereld dit kind wel erkennen, maar zijn hart kon niet meer bij zijn vrouw of dit kind zijn.
Toen er echter uiteindelijk nog een kind kwam dat wel van hem was, koesterde hij dit kind. Dit kind was voor hem een gewenst kind. De moeder echter verafschuwde dit jongste kind al toen ze het in haar buik droeg. Na de geboorte gaf ze dit kind de hoogst noodzakelijke aandacht. Ze vertrapte, verguisde, misleidde, negeerde, onderdrukte en bedroog dit kind. Dit gebeurde omdat zijzelf ooit verkracht was en zij dit kind daarvoor verantwoordelijk hield. Het kind groeide niet in de liefde van beide ouders op. Naarmate de jaren verstreken, werd dit kind meer en meer een lieveling van haar vader, omdat ze hem heel goed aanvoelde. Haar moeder was heel jaloers omdat zij minder aandacht van haar echtgenoot kreeg. Ze botvierde deze jaloezie op haar jongste door haar te onthouden van aandacht en liefde. Voor de buitenwereld leek alles koek en ei, maar in huis was de sfeer af en toe niet om te luchten.
Op een gegeven moment kreeg een dochter een ongeluk, ze had een schedelbasisfractuur. Haar moeder had haar altijd de ruimte ontnomen om in vrijheid en eigenheid te leven. Aangezien de moeder niet met tegenslag had leren omgaan, drukte ze haar lichaam over het gezicht van haar dochter heen en smoorde haar, ondanks dat ze niet aan het lichaam mocht komen van de artsen en verpleegkundigen. Toen ze dan ook stappen hoorde, schrok ze van wat ze aan het doen was en probeerde door heftig te schudden aan haar dochter, haar weer te bereiken. Dit schudden en deze heftige aanrakingen, maakte dat haar dochters lichaam heftig ging reageren op deze wilde acties van haar moeder. Het was teveel voor haar fysieke lijf en ze ging dood. Feitelijk heeft de moeder daarmee bijgedragen aan de dood van haar eigen dochter.
Dit maakte de breuk tussen de vader en de moeder nog groter en de moeder liet een ieder geloven dat haar man de oorzaak van de breuk was. Ze ging daarom het kind van die andere man nog meer vertroetelen en feitelijk in de watten leggen. Haar broer die psychiater was, gaf haar dat ziekelijke en symbiotische gedrag wel eens terug, maar ze wenste niet te luisteren. Dit kind voelde zich echter minderwaardig, omdat het wezen wel degelijk wist dat het een buitenechtelijk kind was. Voor de buitenwereld werd er gedaan alsof het ging om haar loensende ogen, haar verminderde drang om te leren en dat haar vader door die onvolkomenheid minder van haar hield. Door haar moeder werd dit kind weggehouden van elke druk of reflectie van de buitenwereld. Daarom ook moest de jongste vaak de schuld op zich nemen voor haar gedrag, of haar huiswerk doen. Door dit minderwaardigheidsgevoel en de opvoeding van haar moeder ging deze dochter vele leugens over haar vader ophangen. Enkele van die leugens waren dat hij doodziek was of zelfs dat hij dood was. Ook begon ze te stelen door de invloed van haar moeder. Dit vierde kind was slechts de gewillige uitvoerder van haar moeder. Doordat de familie de schone schijn wilde ophoudend, werd ze naar internaten gestuurd. Haar gedrag zette zich daar voort en de nonnen stuurden haar naar huis terug. De ouders zochten in een andere woonplek nog een andere oplossing voor de duur van haar leerplicht. Daarna ging ze op kamers wonen.
Zes jaar na het ongeluk en de dood van de ene dochter, kreeg de jongste een soortgelijk ongeluk. Het gebeurde omdat ze de rol van haar gestorven zus moest overnemen en dat ging zelfs zo ver dat ze een gelijksoortig ongeluk kreeg. Ze kon ternauwernood geopereerd worden. Enkele dagen lag ze bewusteloos op een kamer apart. Ze had een vriendje aan de andere kant van het land. Haar moeder die jaloers was op de uitstapjes van haar dochter ging nu dit haar kans was (alleen op een kamer met een bewusteloze dochter) op onderzoek uit en onderzocht haar dochters vagina om te kijken of ze nog wel maagd was. Ook schudde ze heftig aan deze jongste, waardoor deze tot op de dag van vandaag nog moeite heeft om cijfers en namen te onthouden. Na dit ziekbed ging deze jongste naar huis, om enkele maanden later, met toestemming van haar vader, elders op kamers te gaan wonen omdat ze thuis niet meer gelukkig was. Haar moeder had haar inmiddels laten weten dat de verkeerde dochter dood was gegaan.
De vader en moeder gingen ongeveer gelijktijdig vanwege het pensioen verhuizen. Door de schone schijn van de moeder en haar voortdurende verzet tegen haar man, werd hij door al deze psychische druk nog zieker. Hij probeerde zijn vrouw te ontlasten doordat hij goede spullen voor dit nieuwe huis en het huishouden wilde aan schaffen, maar zijn vrouw vertikte dit. Hij wilde haar ontlasten door met haar dagelijks buiten de deur te gaan eten, maar zij vertikte het. Ze maakte het hem niet gemakkelijk om mee samen te leven. Mede hierdoor trok hij, wanneer het mogelijk was, zich op aan zijn jongste dochter, die hem tenminste begreep en ook een goede smaak had. Zij had net als hij en de gestorven dochter, in dit leven, het commitment om te leren van het Leven. Hij had zaken op zijn levensweg uitgezuiverd en getransformeerd tot vermogend mens (innerlijk ver-rijking). Hij had een groot besef van gelijkwaardigheid, ondanks leeftijd of afkomst van de ander. Hij had een warm hart. Hij toonde de liefde vanuit zijn wezen, niet vanuit zijn lichaam (seks). Toen hij uiteindelijk dood ging, was het dan ook deze dochter die hem dood aantrof en hem als eerste de laatste eer bewees en zijn ogen sloot. Tijdens de begrafenis wist ze ook dat haar vader in zijn leven veel van zijn commitment voor dit leven had waargemaakt en daarom aanwezig was in de kerkdienst en van bovenaf toekeek op zijn eigen begrafenis. Hij was bewust dood gegaan. Deze belevenis kon ze met haar moeder delen, haar moeder had immers ook een mooie ervaring gehad tijdens deze kerkdienst.
De moeder ging, nu ze helemaal alleen woonde, op in allerlei bezigheden buitenshuis, waar ze anderen haar aandacht en hulp opdrong. Vaak ongewenste hulpverlening omdat ze nog steeds niet volwassen was geworden, maar kinderlijk reageerde. Ze werd echter slechts gedoogd. Wanneer deze houding daar niet kon worden uitgeoefend, probeerde ze het bij haar kinderen of bij neven of nichtjes of bij mensen uit haar buurt die iets onplezierigs was overkomen. Als je in haar ogen zielig was, dan werd je gesmoord in haar devote liefde (liefde vanuit het hoofd en niet vanuit het hart). Je eigen leven werd je ontnomen, het moest volgens haar regels. Door haar handelingen, ontliep ze elke innerlijke reflectie. Ze durfde niet in de spiegel te kijken en verzette zich zelfs daartegen. Het resultaat daarvan was dat haar essentie steeds minder krachtig werd en andere entiteiten nog meer bezit van haar gingen nemen.
Toen de jongste dan ook ging scheiden, was dit het vallen van het doek. De schone schijn van de familie was in haar ogen onteerd. Zonder het te vermelden onterfde ze haar dochter. Zij gniffelde over deze onterving achter haar dochters rug om samen met haar andere kinderen. Ze ging zich ongevraagd en ongewenst met haar dochters huishouding en opvoeding van haar kleinkinderen bemoeien. De jongste kreeg ook minder geld, waar haar broers en zussen het twee of drievoudige van hun moeder kregen. Ze ging anderen (ex-echtgenoot, broer, zus, familie, kinderen en vrienden opzetten tegenover haar jongste dochter. De relatie van deze dochter met haar eigen kinderen werd haar nu heel bewust door de familie ontnomen. Als een spaak in het wiel ging de moeder ertussen staan en dat verergerde de situatie bij haar dochter in huis. Wanneer ze het niet zelf kon doen, dan liet deze moeder het uitvoeren door een andere dochter of de ex-echtgenoot. Het gezin van haar jongste dochter werd daardoor sterk verstoord, omdat de ouder niet ondersteund werd, maar uitgespeeld. De familie ging zelfs de kinderen uitspelen tegen hun moeder. Uiteindelijk resulteerde dit in zeer negatief gedrag van de kinderen, vooral toen haar jongste dochter een nieuwe partner kreeg. Uiteindelijk moest de jongste haar kinderen loslaten, opdat deze elders de noodzakelijke opvoeding zouden kunnen krijgen. De vader wilde niet voor zijn kinderen zorgen. Deze jongste was daartoe niet meer in staat. Ze had alles uit de kast gehaald, maar was niet opgewassen tegen deze terreur van de familie.
De familie ging er echter mee door en koesterde de schone schijn van het gezin waar ze uit waren voortgekomen. Ze gingen naar de kerk, toonden extreem devoot gedrag en baden veel voor anderen. De broer en zussen van de jongste en hun kinderen zijn naïef en geloven in het sprookje dat die moeder hen toonde. De jongste dochter echter leerde veel van ooms en tantes over het gezin waar ze uit kwam. Ook haar beroepsopleiding gaf haar inzicht in deze façade, dit bedrog. Ook een vriendin van haar overleden zus, die als leidinggevende psychologe bij het Riagg had gewerkt, vertelde deze jongste haar inzichten over deze ziekelijke familie.
De moeder van dit gezin verheerlijkte zichzelf met haar devote gedrag. Ze besefte echter niet dat ze tien jaar daarvoor haar lichaam had moeten loslaten, maar ze weigerde over te gaan. Aan de andere kant had ze allerlei mensen, onder andere haar geliefde kinderen, die invloed op haar uitoefenden om haar in haar lichaam te houden, opdat zij haar energie konden blijven gebruiken. Uiteindelijk werd ze dan ook na tien jaar haar lichaam uitgedrukt. In al die jaren had ze de uitgestoken hand van haar jongste dochter niet willen aannemen om te leren over Leven. Ook wilde ze deze jongste niets vertellen over haar socialisatie en wilde ze geen licht laten schijnen op haar verleden. Ook de oudste zus van deze jongste verbood haar om daarover contact te hebben met haar moeder. De Akasha kronieken bieden echter uitkomst. Ondertussen moest de vader wachten tot zijn vrouw dood was voordat hij weer kon incarneren. Toen de moeder uiteindelijk op zeer hoge leeftijd doodging, had deze jongste dochter al tientallen jaren afstand genomen van haar familie omdat ze niet langer deel wilde nemen aan dit verhaal. Het dode lichaam van de moeder was een onherkenbaar omhulsel geworden; niets meer dan een lege lelijke zak die de werkelijke weerspiegeling was van wie ze echt was.
De laatste schone schijn was dat deze moeder in een witte doodskist werd begraven en dat vele aanwezigen niet de schone schijn zagen. Deze moeder ging niet naar de hemel, terwijl de vader die verguisd werd door dit gezin, wel naar de hemel was gegaan. Deze moeder ging naar een diepe laag in de hel, omdat ze al de mogelijkheden om te leren in dit leven in de wind had geslagen. Midden in de nacht werd dit getoond aan de jongste dochter. Tot op de dag van vandaag spelen de broer en zussen nog steeds de kinderen van deze jongste uit tegen hun moeder en houden ze de schone schijn op – want dat is hun manier van overleven terwijl het in feite geen leven is. Het zijn zwart/wit denkers. De kinderen van de jongste dochter uit het gezin lijden nog flink door het familiegeheim en de schone schijn die daar nog steeds door wordt opgehouden.
De jongste die dit familie kruis te dragen kreeg, heeft de façade ontmaskerd door haar moed, courage en cœur. Ze heeft mede daardoor haar levenslessen verinnerlijkt en is wijs geworden. Naast cognitieve kennis heeft ze dan ook een schat aan innerlijke kennis gekregen, omdat ze ook de paradoxen begrijpt van het leven. Haar zoon toont zijn familie dat hij ondanks hun hoongelach, voor zichzelf kiest, het alleen redt en gelukkig is. Hij gaat zijn eigen weg en dat is een cadeau voor zijn moeder. Haar dochter is begonnen ook voor zichzelf op te komen en haar eigen leven te leiden. Door de pijn te doorstaan en het ongemak bewust te dragen, is deze jongste een Lichtwezen geworden, die vele anderen herkend, erkend en helpt met hun levenslessen. Menigeen is blij haar op hun levensweg te ont-moeten, omdat zij in staat is de aardse levenscyclus in dit leven af te maken en die van anderen te duiden. Haar familie verguist haar nog steeds zoals ze ook de vader verguizen, dit omdat ze het leven niet begrijpen.
Naschrift
Bert Hellinger – familieopstellingen – zegt hierover het volgende: Er is een grote discipline voor nodig om jezelf uit systemische verstrikkingen los te trekken en alles los te laten wat tot een einde moet komen. Als er in het huidige systeem een zondebok is dan is er in de vorige generatie ook een zondebok geweest en het kan nuttig zijn daarnaar te zoeken. Wanneer een legitiem lid wordt buitengesloten, is dat in de regel iemand die een groot lijden heeft doorgemaakt of het slachtoffer is van een ander onrecht. Vaak moet iemand van een latere generatie betalen voor het onrecht door te lijden onder een soortgelijk onrecht. Degene die voor deze taak gerekruteerd wordt, kiest niet zelf dit lot en kan zich ook niet verweren. Ze beleven het lot opnieuw en herscheppen de ervaring van de buitengesloten persoon, compleet met de schuld, de onschuld en alle andere gevoelens die bij die ervaring horen. Wat in een familie onderdrukt wordt, heeft de neiging om bezit te nemen van diegenen die zich het minst kunnen verdedigen. In een familie zijn dat de kinderen en kleinkinderen. Deze identificatie komt tot een einde wanneer degene die het lot van een vroegere persoon herhaalt, zich realiseert waar het probleem zit.
