Er zijn organisaties zoals de Post, Thuiszorg, Verpleging en Verzorging, de Horeca maar ook andere beroepsgroepen die geregeerd worden door een blauwdruk uit vroeger tijden. In vroegere tijden moest menigeen precies doen wat een baas vertelde en zij mochten geen weerwoord geven. Het was een tijd waarin de werknemer lange dagen moest maken of een deel van de werkzaamheden in eigen tijd moest verrichten. Een tijd waarin teveel werkzaamheden opgelegd werden aan de arbeider. Al deze werkzaamheden werden verricht tegen een karig loon en onder een hoge werkdruk. Deze werkdruk was te vergelijken met topsport. Het speelde zich af in vroeger eeuwen.
Daarna kwam een andere tijd met andere werkmethodes die het werk moesten verlichten. Mensen werden opgeleid en werden professionals. Werkprocedures verduidelijkten het werk. Werkomstandigheden werden verbeterd. Er ontstonden inspraak organen als de Medezeggenschapsraad en de Ondernemingsraad. Ook werden adviescolleges en ombudsmannen in het leven geroepen en er kwamen vakbonden. De techniek verlichte veel werkzaamheden. De door TNO uitgedachte werkprocedures accommodeerden de gebruikers. Houdingswijze en handelswijzen werden onderzocht die het lichaam minder zouden moeten belasten. Voorbeelden daarvan zijn tiltechnieken, hoe elastieken kousen aan te trekken, hoe met een dienblad te lopen, welke producten te gebruiken voor de schoonmaak of hoe met chemische producten als verf moet worden omgegaan. Het staat in de Arbo-wet.
De werknemers kregen meer inzicht, kennis en zelfs een visie. Ze kregen inspraakmogelijkheden in het beleid. Ze kunnen zelfs naar de rechter of het Europese Hof stappen als ze het oneens zijn met werkwijzen.
Werkgevers probeerden naar wegen te zoeken om onder het voortschrijdend inzicht van hun werknemers uit te komen. Bazen ontlenen hun bestaansrecht aan het feit dat ze werknemers hebben. Werknemers krijgen steeds meer kennis, maar ook mogelijkheden om voor hun rechten op te komen en dat tast het bestaansrecht van bazen en managers aan. Feitelijk betekent het dat hun posities niet mee veranderd is. Zij willen zich echter handhaven in hun hiërarchische posities. Zij doen dit met methoden uit vroegere tijden zoals hierboven beschreven. Werkgevers introduceren allerlei versluierende manieren, misleidende acties en vergiftigende identificaties die toebehoren aan rattengedrag zoals beschreven in mijn blog over egocentrisme. Daarmee proberen ze hun machtspositie te houden, de omzet te vergroten en medewerkers en klanten kort te houden.
Veel leidinggevenden en managers zijn feitelijk gewone medewerkers die zijn opgewaardeerd zonder dat ze de benodigde kwalificaties hebben. Ze missen innerlijke kennis om de baan te doen. Ze kunnen slechts naar beneden toe commanderen en pesten en naar boven toe praten zij de baas naar de mond. Zij worden dan ook publiekelijk betiteld als “de psychopaat op de werkvloer”, “het Peterprincipe”, “luchtballon”, “airbek” of “gestegen door gebrek aan gewicht”.
Nu in een tijd van bezuinigingen ten gevolge van een economische crisis zien ze dan ook de kans schoon om anderen uit te buiten. In record tempo worden de in vele eeuwen verbeterde omstandigheden in enkele jaren om zeep geholpen.
Het gevolg is dat:
- Medewerkers of klanten slecht geïnformeerd worden
- Men de voorgeschreven hulpmiddelen of hulp niet krijgen
- Medewerkers leveren wanprestaties omdat ze de procedures niet kennen
- Medewerkers zijn gedemotiveerd en gaan het rattengedrag van bazen nadoen
- Medewerkers die informatie willen worden gekleineerd of ontslagen
- Medewerkers die mondig zijn of kennis hebben worden gedemotiveerd door hun baas of ontslagen
- Bazen weten niet hoe ze medewerkers moeten begeleiden naar vakbekwame medewerkers
- Bazen weten niet hoe ze met assertiviteit moeten omgaan en zien het als agressiviteit van een medewerker, hierdoor ontstaat dan een onbalans
- Bazen kunnen niet omgaan met volwassen en vakkundig gedrag medewerkers
- Bazen willen slechts sub assertieve medewerkers die dociel gedrag vertonen. Zij willen medewerkers die lijdzaam en geheel onderdanig doen wat de werkgever hen oplegt. Werkgevers noemen dit flexibiliteit. Maar het is feitelijk een grove onderdrukking van de medewerkers
- Bazen kunnen niet als mens op een medemens reageren (horizontale communicatie)
- Bazen projecteren hun angsten op medewerkers. Daardoor nemen ze alleen soortgelijke mensen als zijzelf aan, omdat ze bang zijn voor bekwame mensen
- Bazen houden elkaar in het zadel opdat ze maar niet ontmaskerd worden
- Bazen intimideren medewerkers zodat ze de CAO en Arbo-wet kunnen omzeilen met onmogelijke werkroosters, werkdruk en het onthouden van middelen om het werk uit te voeren
- Bazen leggen alle verantwoording op de schouders van werknemers of klanten
- Klanten en medewerkers worden onmenswaardig en als een product behandeld
- Klanten en medewerkers worden onderdrukt door de werkgevers. Hierdoor creëren zij lichamelijke en geestelijke ziekten waarvoor zij in de toekomst een beroep zullen doen op maatschappelijke middelen
- Klanten kunnen niet terecht bij klachtensystemen want die bestaan meestal alleen op papier of zijn “klantonmogelijk”
- Klanten en medewerkers die klagen wordt de mond gesnoerd en krijgen de daarbij behorende gevolgen
- Werkgevers worden nauwelijks doeltreffend gecontroleerd of zelfs de hand boven het hoofd gehouden, omdat ook zij hun onvermogen niet publiekelijk willen maken
- Werkgevers, overheden en verzekeringsmaatschappijen eisen dat we hen vertrouwen, maar ze beschamen dat vertrouwen te vaak
- Werkgevers, overheden en verzekeringsmaatschappijen hebben verantwoording naar zich toegetrokken en worden daarvoor ruimschoots betaald. Echter als het erop aankomt, leggen ze hun verantwoording en taken bij de medewerkers of de klant. Feitelijk gooien ze hun werkzaamheden over de schutting en leggen ze hun verantwoordelijkheid op de schouders van anderen.
Als we zo doorgaan dan zijn mensen slechts een product of een slaaf die moeten gehoorzamen en werken totdat ze ziek worden of dood gaan.
Personen die bijdragen aan deze neerwaartse spiraal werken hoofdzakelijk als politici, besluitmakers binnen overheden, multinationals en sociale organisaties.
De huidige werkelijkheid is dat bijna niemand de verantwoording voor zichzelf kan dragen en daarvoor de prijs wil betalen.
In een tijd dat de balans op aarde zich aan het herstellen is, zullen ook de genoemde ongebalanceerde manieren niet aan een herstel van het evenwicht ontkomen.
